تبادل
لینک هوشمند
ظلمـــــــــت در روز
افسوس که نمرده، مردم!
افسوس...
...با این همه فرصت.
بوی کافور، بسختی مایوسم ساخته است!
چرا فاتحه خوان این و آنم؟!
خاک گور را زیر پایم احساس می کنم!
ولی آسمانم آبی است!
از تیرگی پیرامونم می خواهم خفه شوم!
با این همه سبزینه که بر تنم نشسته.
سرمایی سخت همه ی وجودم را می لرزاند!
من که غرق آب شارِ همه چیزم.
لبان خشکیده ام باز تَرَک برداشته است!
اما روز ها و شب هایم پر از خورشید و مهتاب است.
از این همه ظلمت باید خودم را حلق آویز کنم!
ولی ترانه های زندگی،مدام کودکان امید را، زمزمه می کنند.
جغد یاس، آواز خوان خرابه ام گشته است!
پس چرا رنگ از پس رنگ، همه جا پر پروانه است.
قاب چشمم فقط خاکستری است!
بس کن!
تقــدیــــم به او...!
نظرات شما عزیزان:
